DZIKie długie wybieganie

Dzisiaj pierwsze od prawie miesiąca długie wybieganie. No, może nie takie znowu długie, raptem 20 kilometrów. Oczywiście jak zawsze wybrałem się do Lasu Kabackiego. To świetne miejsce na tego typu trening. "Moja" pętelka ma akurat 20km. Co do metra. Nie trzeba patrzeć na GPS, co po takiej przerwie ma same plusy. Człowiek nie stresuje się tempem na wywietlaczu, a przyspieszony oddech kładzie na karb pokrywy śnieżnej, podbiegu, wilgotności powietrza, wiatru i tym podobnym (tylko nie kondycji).

Zazwyczaj nie zabieram na treningi telefonu, ale dzisiaj coś mi mówiło, że się przyda (prorok jakiś, czy co?) No i się przydał.

Od dwunastego kilometra w zasadzie bieg był już z przeszkodami. Żywymi przeszkodami. I włochatymi. Oczywiście chodzi o dziki. 

Nie pierwszy raz spotykam je w lesie, zazwyczaj zabiegamy sobie drogę po zmroku. One chrumkają na mnie z dezaprobatą, ja czasem poślę im parę "miłych" słów, gdy wybiegną mi prawie pod nogi, nigdy jednak nie widziałem ich aż tyle i do tego w dzień.

Dzisiaj chyba miały ochotę na bliższe poznanie. Podchodziły do mnie na odległość dwóch metrów i co ciekawe, nie było to jedno stado, ale kilka. A także pojedyncze sztuki. Nie oparłem się pokusie i zrobiłem kilka fotek. Dzięki temu miałem następną "obiektywną" przeszkodę w nadmiernym forsowaniu tempa. Dzięki dziki!

Następnym razem zrobię zdjęcia sarnom, lisom, zającom i innym stworzonkom przeszkadzającym mi w treningu. Jak nie zrobię życiówki na wiosnę, to będzie ich wina!